|
Nieuwsbrief Project ‘ze gaan een school bouwen´ De stichting was opgericht, de website in de lucht zelfs met de franse vertaling, het rekeningnummer geopend en de eerste wervingbrieven met brochure de deur uit dus we konden eerst een weekje uitrusten aan de mooie ruige Atlantische kust van Senegal. Een strook van een kilometer of 8 bij Sally is geëxploiteerd voor massa toerisme, met alle gevolgen van dien maar de rest van de kust is “gewoon” gebleven; vissersdorpjes afgewisseld door grote stukken ongerepte natuur, deels rotskust maar ook grote stukken zandstrand. Bij de dorpen is meestal gelegenheid tot het huren van een kamer en je slaapt dan letterlijk aan de oceaan. Inslapen met het geluid van de branding die op de rotsen slaat is toch een van de meest rustgevende sensaties, en dan slapen totdat de gebeden uit de luidsprekers van de moskee je 's morgens wakker maken voor weer en nieuwe stralende dag.
In het dorp Toubab Dialaw waar we de eerste week verblijven doen we al een beetje onderzoek naar prijzen van cement, zand, betonijzer en arbeidsloon om ons voor te bereiden op de toekomstige begroting van de bouw. We tellen hoeveel stenen er ongeveer in een m2 muur gaan en proberen in te schatten wat de ommuring straks gaat kosten van het 3 ha metende terrein en hoe diep de fundering de grond in gaat. We komen al wandelend in een ander dorp een bijna afgebouwde CEM school tegen. De bouwopzichter laat ons allerlei details zien en vertelt dat ze nu bezig zijn met het bouwen van een huisje voor de conciërge die voor het onderhoud is aangesteld en op het terrein gaat wonen. We kopen thee en suiker voor de mannen als dank voor al de informatie en zijn weer heel wat bouwwijzer geworden.
En dan na het verzamelen van alle dozen met pennen, schriften en andere cadeautjes op weg naar het eiland. We nemen deze keer een taxi van Dakar naar Ndangane met al die bagage. Niki de jongen die de piroque van onze bevriende familie exploiteert komt ons ophalen en brengt ons naar de andere kant van de rivier waar we weer logeren in het campement de Farakaba van Iba en Awa.
Aan het begin van onze tocht door bureaucratisch Senegal hebben we in Dakar een gesprek gehad met de heer André Sonko (Ministre Conseiller du Président de la République). Hij is op de hoogte van onze intentie cq die van Stichting île de Mar en draagt dit al geruime tijd een warm hart toe. De heer Sonko is afkomstig van het eiland en voormalig Minister van Onderwijs en nog steeds raadsman van de President.
Als eerste bezoeken we in Mar Soulou de nieuwe directeur, Lang Mare de principal van het CEM. Aanvankelijk waren we verbaasd dat de energieke directeur Amadou Barry, die afgelopen maart de provisorisch opgezette school leidde, was vervangen. Bij navraag bleek dat hij de opbouw van het CEM ad interim had geleid en dat er inmiddels een sollicitatieprocedure was geweest waarbij anciënniteit een belangrijke rol had gespeeld bij de selectie. De keuze was gevallen op een iets oudere man de heer Lang Mare waardoor we zeer hartelijk worden ontvangen en over en weer wordt de gang van zaken tot dusver toegelicht. Lang Mare vertelt over het CEM, de resultaten m.b.t. het onderwijs, de groei van het aantal leerlingen, (inmiddels 174) de slechte huisvesting, het tekort aan schoolmateriaal en middelen, kortom de moeilijke werksituatie voor docenten en leerlingen. Ook wordt gesproken over de brief van Lang Mare aan de Minister van Onderwijs, waarin de situatie nader wordt beschreven en de acties, die worden genomen om de betrokkenheid van de bevolking van île de Mar te vergroten bij de ontwikkeling van het CEM.
Afgesproken wordt om de volgende dag samen een bezoek te brengen aan het IDEN te Fatick. Mr. Lang Mare zal ons bezoek aankondigen.
De “bac”, de veerpont naar Ndangane vertrekt pas als er zich voldoende reizigers hebben aangediend en het loopt al tegen 10 uur zodat we besluiten per taxi verder te reizen naar de provincie hoofdstad Fatick. Onderweg in Fimela pikken we zoals afgesproken maar wel een uur later bij het bezinestation Mr. Mare op. Aangekomen bij de Inspection Départementale de l’ Éducation de Fatick worden we ontvangen door de Inpecteur Moustapha Gueye en zijn team: Matar Bâ (responsable du partenariat), Ibrahim Bâ (adj. Inspecteur Départementale),wn Kory Ndour. Tot mijn vreugde zie ik een laptop staan op het bureau van de inspecter en vraag of hij toegang heeft tot het net. Dat lukt en vol trots kunnen we hem onze in het Frans vertaalde website laten zien, waar hij alles duidelijk kan nalezen en de foto’s kan bekijken.
Er wordt ons en vooral ook de Principal op het hart gedrukt hoe belangrijk het is dat alle bewoners van het eiland ook een kleine financiële bijdrage leveren aan de totstandkoming van de school, al is dat slechts 1000 CFA ( = 1euro 60) Men noemt het “le sensibilisation du peuple” Het bevordert de betrokkenheid, het gevoel voor eigenwaarde en de gemeenschappelijke verantwoording goed te zorgen voor het gebouw in de toekomst omdat het op die manier gezamenlijk bezit wordt. Een visie die we delen al vinden we dat een deel van de bevolking zich al enorm heeft ingezet, maar zo’n eilandbrede bijdrage is natuurlijk ok. Wij brengen meteen ook onze wens op tafel dat we graag willen dat de bouw verricht wordt door de bouwvakkers uit de dorpen. Er is geen aannemer op het eiland, maar de aannemer van het vaste land moet werken met mensen uit de dorpen zodat de bouw ook werk en verdiensten voor het eiland meebrengt.
Sensibilisation du peuple de l’ île de Mar
Alle deelnemers nemen plaats in de veel te kleine schoolbankjes.Mr. Lang Mare doet kort verslag van ons bezoek aan Inspection Départementale de l’ Éducation de Fatick in zijn eigen taal, Wolof. Een aantal afgevaardigden spreekt en verstaat geen Frans en dus zijn we blij dat Mohamed aanwezig is en wij zodoende niets hoeven missen van de gesprekken. Het wordt onmiddellijk vertaald zodat de communicatie optimaal is. Dat handen en voetenwerk kan leuk zijn maar niet in zo’n belangrijke setting.
Mooi toch zo’n paar oude bomen op het schoolplein. De mannen schenken ons hun vertrouwen dat nodig is voor de samenwerking omdat « we ons woord hebben gehouden en zijn teruggekomen met concrete plannen» . Een schoolproject zoals we voor ogen hebben kan gigantisch mislukken door gebrek aan deze draagkracht van de gehele bevolking.. Het kan de dorpen ontwrichten en oorzaak worden van ruzie, jalouzie of podium onderhuidse geschillen uit te knokken waar niemand zich mee zal bemoeien, maar onder toezicht van deze 11 mannen hebben ook wij vertrouwen in een goed verloop van de bouw en zorg voor de school in de toekomst.
Volgende dag vroeg op en na het ontbijt in de piroque naar Ndangane. Na een tocht van ruim 3 uur komen we aan in Fatick bij de Inspection d’ Académie (IA) en worden ontvangen door Jean Khoumane Faye. Jean Faye is verantwoordelijk voor alle zaken m.b.t. ontwerp, architectuur, bouw normen, aanbesteding en bouw van alle scholen in de regio Fatick. Fundamenten: eisen m.b.t. bodemgesteldheid op île de Mar, fundament moet 20 á 30 cm worden opgehoogd vanwege waterstanden in het regenseizoen.
Na de lunch bij Jean Faye thuis werd gesproken over de realisatie van het plan. De selectie van de aannemer, de offerte die moet worden gemaakt en de inzet van lokale werkmensen op het eiland. Inzet van de lokale bevolking bij de bouw van de school wordt ook door de Inspectie van groot belang geacht vanwege de betrokkenheid en het feit dat het een “eigen” school van de eilandbewoners is en moet zijn. Hij schets ons de standaard vorm van scholen die door de overheid worden gebouwd. Wij willen daar op enkele punten van afwijken en zoveel mogelijk het ontwerp van Permeta volgen. Dat kan maar dan moeten we wel, indien de overheid ook een gedeelte voor haar rekening zal nemen die aanpassingen uit ons budget betalen, want het moeten wel identieke bouwdelen worden. Dit kunnen we wel garanderen zodat de L vorm behouden kan blijven. We willen er toch ook een bijzondere en mooie school van maken. Het zijn maar kleine dingen zoals de overstek ietsje breder en de balustrade 60 cm breder maken zodat het meer in evenwicht is. Jean Khoumane Faye neemt ons met z’n 4x4 mee naar een school in Sagne een dorp in de buurt van Fatick die gebouwd is in samenwerking World Vision, een Amerikaanse ontwikkelingsorganisatie. Daar kunnen we precies zien wat we anders willen.
Jean zegt toe dat hij zal zorgen voor een aangepaste tekening conform Senegalese normen en maatvoering inclusief een offerte. Dit zal hij persoonlijk naar ons in Dakar brengen in de periode rond kerst omdat we daar onze laatste dagen van deze Senegal reis door zullen brengen bij onze familie. Dat zou mooi zijn, zodat we terug in Nederland kunnen overleggen met Permeta architecten om de plannen te laten aanpassen.
Zo, voor ons kan Tabaski, het schapenfeest beginnen. Het hele land zindert van de opwinding de laatste weken. Schapen overal te kijk en te koop. In Dakar op elk vrij plekje in de stad, langs en op de straten, op de markten, massaal. Ook op het eiland worden de gekochte schapen nog goed gevoerd de laatste dagen en iedereen die nog geen schaap heeft kunnen kopen doet zijn of haar best om nog wat extra geld te verdienen. De laatst gekochte schapen worden boven op busjes en in de piroques vervoerd en zien er opgejaagd uit tussen de passagiers, kippen en andere koopwaar. Dit is niet helemaal de bedoeling want de schapen moeten sterven zonder angst of stress. Ze worden op de ochtend van Tabaski langs de achterkant benaderd om gedood te worden. De schapen krijgen het mes en de man die het schaap zal slachten niet voor ogen.
Ook wij waren zoals de meeste eilandbewoners in de nieuwe kleren gestoken, We kwamen er deze keer niet onder uit want het was een kado van onze bevriende familie. Onze outfit werd hoogst gewaardeerd door de mensen die ons tegenkwamen, maar jullie krijgen er geen foto van te zien. Het staat blanken niet en we voelden ons in het begin van die foute toubabs die de souvenirshop hadden leeggekocht, maar door al het moois dat er te zien is tijdens dit feest, heb je niet meer in de gaten hoe je er zelf uitziet.
Nadat de mannen de schapen hebben geslacht en uitgebeend gaan de vrouwen de vuren opstoken. Eerst worden lever, hart en andere eetbare ingewanden gegeten, gebakken in een saus van uien en mosterd, daarna de ribben geroosterd en rond een uur of twee de grote pot met aardappelen uien en de grote bouten. Iedereen eet de hele dag en is bezig om bordjes en schaaltjes met van alles en nog wat van het schaap uit te delen. De christenen van het eiland worden goed bedeeld door de molims. Met kerstmis dat dit jaar een kleine week later valt krijgen de moslims weer kipgerechten terug van hun buren met een ander geloof. In de namiddag trekken de vrouwen de mooie kleren aan en begint men her en der muziek te maken in het dorp. We zijn in Mar Lodj gebleven die dag. De uitnodiging van de chef van Mar Soulou, met weer vele keren eten hebben we beleefd naar een volgend jaar verwezen. Dat zouden we niet hebben overleefd, want na zonsondergang volgt nog een cous cous maaltijd met veel schapenvlees. En dit alles gepaard met sinas cola en zoete thee. In een soort van dorpshuis wordt s’avonds muziek gemaakt met versterking en danst iedereen prachtig.
Vlak voor de kerst hebben we in Dakar nog een onderhoud met Jean Khoumane Faye. Gesproken wordt over de begroting, offertes, verantwoordelijkheden, aannemers, aanbesteding, supervisie tijdens de bouw, aanvang van de bouw, looptijd en planning en de participatie van het Ministerie van Onderwijs. Jean Faye kan bevestigen, dat de overheid het besluit om 4 lokalen zelf te financieren en te bouwen gestand zal doen. Binnenkort zal een aannemer de overeenkomst met de overheid tekenen voor de bouw. Alle betrokken partijen zijn zeer verheugd over deze substantiële deelname van de overheid, waarmee het belang van het project nog eens officieel wordt onderstreept. Van belang is een goede afstemming door de Inspection d’ Académie te Fatick zodat de bouw van de lokalen van de overheid en die van de Stichting île de Mar aansluitend kunnen worden uitgevoerd.
De 1e fase van de bouw omvat:
Streefdatum aanvang van de bouwwerkzaamheden is februari/maart 2008 Wordt vervolgd...!
|
|
Campement le Farakaba
aanbieding van het boek over Nederland voor de bibliotheek
